«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στην Ελληνική πολιτική σκηνή να έχει βγει από το στόμα πολιτικού τέτοια φράση, όσα ακραίων θέσεων και αντιλήψεων κι’ αν ήταν αυτός. Κι’ όμως αυτό ειπώθηκε από έναν πολιτικό που θέλει να επιμένει να λέει ότι είναι κεντρώος και μετριοπαθής, τον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά τη συνέντευξη τύπου της στη ΔΕΘ.

Στην ίδια συνέντευξη, απευθυνόμενος σε δημοσιογράφο είπε: «σας φαίνομαι για ακροδεξιός;» Η απάντηση είναι προφανής ακραίος νεοφιλελεύθερος, κάτι το οποίο σε τελική ανάλυση δεν αποτελεί μικρότερο όνειδος από την ακροδεξιά ως φιλοσοφία και ως δομή κοινωνικής οργάνωσης. Όσο δε για όλα όσα είπε στη συνέντευξή του, μόνο σε ένα ακροδεξιό ακροατήριο μπορούν να βρουν ευήκοα ώτα.

Ουσιαστικά ο νεοφιλελευθερισμός δομεί της ανθρώπινες σχέσεις με μοναδικό κριτήριο το οικονομικό κέρδος. Ως ιδεολογία και κοσμοθεώρηση ωθεί τους ανθρώπους να σχετίζονται μεταξύ τους με γνώμονα την ακόρεστη, άπληστη επιθυμία και τον υπερκαταναλωτισμό. Είναι μια θεώρηση, που οδηγεί στην αντίληψη, ότι «νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού» κάτι που παραπέμπει αυτόματα σε κοινωνικό δαρβινισμό.

Βασικοί υποστηρικτές του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν ο Τόμας Μάλθους και ο Χέμπερτ Σπένσερ, οι οποίοι ήθελαν τον τερματισμό των φιλανθρωπιών, ώστε να επέλθει η διαιώνιση των περισσότερο προσαρμοσμένων, και από το ευρύτερο κλίμα του ακμάζοντα καπιταλισμού στην Αγγλία, ο Σπένσερ προώθησε σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες του Κοινωνικού Δαρβινισμού που λειτούργησε, άλλωστε, σαν ένα ιδεολογικό πλαίσιο-άλλοθι για τα πολλαπλά αποικιοκρατικά ταξίδια των Δυτικών της εποχής, τα οποία και θεμελίωσαν στις αποικίες καθεστώτα τίποτα Απαρτχάιντ.

Με λίγα λόγια ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατία θεωρεί την ανισότητα θεμέλιο λίθο μια κοινωνίας και πρεσβεύει το όραμα μιας κοινωνίας που το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό και το δίκιο του ισχυρού, θα αποτελεί νόμο. Και τι μέλει γενέσθαι με τους μη ισχυρούς; Ε οι μη ισχυροί ας κάνουν μια βάλτο μέχρι τον Ταΰγετο, όπου υπάρχει ο …καιάδας…!!!. Φυσικά δεν το είπε έτσι κατά γράμμα, αλλά ουσιαστικά σε ένα κράτος όπου όλα θα γίνονται βορά στο αδηφάγο καπιταλιστικό συμφέρον για τους αδύναμους ο καιάδας είναι αυτονόητος.

Οι μάσκες έπεσαν ακόμη και το θεμέλιο τρίπτυχο της αστικής τάξης, όπως αυτό διαμορφώθηκε κατά τη γαλλική επανάσταση «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ» στο αφήγημα και το πολιτικό πρόσταγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη πήγε περίπατο.

Εμπρός πίσω λοιπόν για μια κοινωνία όπως ήταν προ γαλλικής επαναστάσεως.

Δεν κρύβεται λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Διατρανώνει τα νεοφιλελεύθερα ιδεώδη του με τα οποία και προφανώς στοχεύει να συσπειρώσει το κόμμα απ’ τα ακροδεξιά. Το κέντρο το ‘χει ξεγραμμένο προφανώς κι’ απ’ ότι φαίνεται απ’ τα λεγόμενά του δεν έχει σκοπό να κάνει ανοίγματα προς τα κει. Εξ’ άλλου η αποστροφή του σε έννοιες, όπως κοινωνικό κράτος, ίσες ευκαιρίες, θεμελιωμένα δικαιώματα, αλληλεγγύη είναι πασιφανέστατη, όπως πασιφανής είναι και η ιδεολογική του ταύτιση με της ολιγαρχικές ελίτ του πολύ μεγάλου πλούτου.

Βέβαια σ’ ένα κόμμα, στο οποίο ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποια στελέχη που θεωρούν τα πραξικοπήματα επαναστάσεις, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Γιάννης Δραπανιώτης