Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. Δυο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα. Μιας πρώτη φορά αριστερής Κυβέρνησης. Αν είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι κάτι το οποίο θα το κρίνει ο Ελληνικός λαός όταν θα γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές.
Αν πέτυχε θα είναι και πάλι Κυβέρνηση, αν απέτυχε θα πάρει τη θέση του στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ακόμη όμως κι’ αν περάσει στην αντιπολίτευση κι’ αν ο κυρίαρχος λαός θεωρήσει ότι απέτυχε, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα έχουν επιφέρει μια σημαντική τομή στο χώρο της Αριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί είναι το πρώτο Αριστερό κόμμα, που αποφάσισε να αφήσει τον χώρο του ακτιβισμού και να περάσει στον χώρο της πραγματικής πολιτικής ευθύνης, του πολιτικού ρεαλισμού που συνεπάγεται η διακυβέρνηση μιας χώρας.
Δεν είναι λίγοι οι αγκυλωμένοι εγκεφαλικά ιδεοληπτικοί, εκεί που δεν έχουν το Μαρξ ως εργαλείο, αλλά απλά και μόνο ως τυφλοσούρτη και αν ένας πολιτικός καθοδηγητής τους πει πετάει ο γάιδαρος θα συμφωνήσουν ότι πετάει, που απορούν, πως ένα αριστερό κόμμα έκανε κυβερνητική κολιγιά με ένα κόμμα που κινείται στις παρυφές της ακροδεξιάς. Στις δύσκολες στιγμές που περνούσε το 2015 η πατρίδα μας και συνεχίζει να περνά, το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι μια παρατεταμένη πολιτική αστάθεια και ακυβερνησία. Υπό κανονικές συνθήκες δεν νομίζω, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμμαχούσε με τους ΑΝΕΛ. Σε κρίσιμες όμως συνθήκες το να βάλει την ιδεοληψία πάνω από όλα θα έδειχνε μια στάση ανεύθυνη κι’ η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε ανεύθυνη στάση. Ανεύθυνη στάση κράτησαν οι λοιποί της Αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ, που αντί να συνεισφέρει στη δημιουργία ενός καθαρά αριστερού κυβερνητικού μετώπου κλείστηκε στο καβούκι του και αντί να βοηθήσει την αριστερή πολιτική στροφή της χώρας αντίθετα τη σαμποτάρισε και συνεχίζει να την σαμποτάρει. Λειτουργώντας ουσιαστικά ως σύμμαχος και δεκανίκι του νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη. Γιατί άραγε;
Το ΚΚΕ αν ερωτηθεί γι’ αυτό θα δώσει την προφανή απάντηση «στην Αριστερά δεν έχουν όλοι την ίδια αντίληψη για όλα τα θέματα. Έχετε ακούσει για το ρεφορμισμό; Εμείς δεν είμαστε ρεφορμιστές. Είμαστε κόμμα επαναστατικό». Προφανώς τέτοιες απαντήσεις γίνονται εύπεπτες μόνο από ανθρώπους ιδεοληπτικούς και στενοκέφαλους, που λειτουργούν με το μυαλό κάποιου άλλου, ας πούμε ενός καθοδηγητή και όχι με το δικό τους. Για τους ορθός σκεπτόμενους ανθρώπους οι αιτιάσεις του ΚΚΕ αποδομούνται πανεύκολα. Το περί επαναστατικού κόμματος πρώτον είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Ένα κόμμα που λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, με επαναστατική ρητορική μπορείς να το πεις επαναστατικό όμως, που θέλει την ανατροπή του αστικού κατεστημένου, όχι. Ρεφορμισμός. Από τη στιγμή που έχεις αποδεχθεί τη λειτουργία σου μέσα στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, νομοτελειακά έχεις αποδεχθεί και το ρεφορμισμό ως πολιτική αντίληψη και δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συστημικό κόμμα σε όλο του το μεγαλείο. Και τρίτον, όσον αφορά το ότι στην Αριστερά δεν έχουν όλοι την ίδια αντίληψη για τα όλα τα θέματα κι’ εδώ η απάντηση είναι απλή. Η διαφορετική άποψη και θέση πρέπει να λειτουργεί ως σύνθεση και όχι ως στείρα άρνηση. Η στείρα άρνηση ποτέ δεν παρήγαγε τίποτα καλό και για κανέναν.
Ποιά είναι όμως τα πραγματικά αίτια της στάσης του ΚΚΕ; Το αίτιο είναι το εξής, το ΚΚΕ για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να κρατήσει ένα στενό κομματικό στρατό, ως φύλακα της ηγετικής νομενκλατούρας του, με ποσοστά μικρά και ευκολοδιαχειρίσιμα. Η Δεξιά δεν είναι αντίπαλος του, διότι δεν απειλή την πολιτική του επιβίωση, αντιθέτους του δίνει και κάποια μικρά μπόνους σε επίπεδο ποσοστών, στα οποία δεν λέει όχι και πάνω απ’ όλα επιβεβαιώνει το λόγο της πολιτικής του ύπαρξης. Σε αντίθεση φυσικά με την Αριστερά που όσο πιο καλά τα πάει τόσο περισσότερο απειλεί την πολιτική επιβίωση του Περισσού. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος, που πάντα το ΚΚΕ θα είναι απέναντι στη δημιουργία ενός μεγάλου Αριστερού μετώπου.
Πάντα έτσι ήταν δυστυχώς. Πάντα όταν έφτανε μπροστά στη μεγάλη ευθύνη της υλοποίησης των οραμάτων του ξεπούλαγε σε κάποια …Βάρκιζα τα όνειρα και τις θυσίες αγνών συντρόφων και αφόριζε τον άνθρωπο συνώνυμο της αντίστασης Άρη Βελουχιώτη. Φυσικά μετά από πολλά χρόνια τον αποκατέστησε μιας και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, μιας και η συλλογική λαϊκή μνήμη τον είχε περάσει στο πάνθεον των ηρώων της.
Δυο χρόνια πρώτης φορά Αριστερά κυβέρνησης και πραγματικά αισθάνομαι απογοητευμένος, γιατί στο λεξιλόγιό μου ως Αριστερός δεν μπορεί να χωρέσει η λέξη μνημόνιο. Όμως παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλη τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περπάτησαν και πράγματα με λαϊκό, με κοινωνικό πρόσωπο κι’ αυτό δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε.
Πάνω όμως απ’ όλα η ουσία είναι μία, είναι προτιμότερη μια Αριστερά που δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες ακόμη κι’ αν ο φόβος της αποτυχίας είναι ορατός, από μια ευθυνόφοβη Αριστερά, που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να εκφωνεί λογύδρια με ξύλινο λόγο, νομίζοντας έτσι πως η επανάσταση θα έρθει ουρανοκατέβατη κι’ έτσι κατ’ ουσία να τείνει χείρα βοηθείας στη νεοφιλελεύθερη επέλαση!
Γιάννης Δραπανιώτης