Η φωτογραφία στην ψηφιακή εκδοχή της σε συνάρτηση με την έκθεσή της στα social media φαίνεται να έχει αλλάξει ζωή. Λόγω της φύσης της αλλά και της τεχνολογίας που την συνοδεύει, την εξελίσσει και μάλλον την απλουστεύει, φαίνεται να είναι μια πολύ μεγάλη εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, αφού η χρήση της, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του λόγου και της επικοινωνίας των ανθρώπων. Η φωτογραφία ζει ταυτόχρονα στον εξωτερικό και τον εσωτερικό μας κόσμο. Ζει ανάμεσα στον ορατό κόσμο και τον κόσμο των εικόνων. Αναζητά να ανασυντάξει μια νέα πραγματικότητα του φωτογραφημένου, με την απεικόνισή του σε δύο διαστάσεις, με άλλη σημειολογική τάξη και να της δώσει οντότητα, να την σταθεροποιήσει ως σημαντική, να την κάνει έννοια. Είναι η ίδια η νοητική μας διαδικασία. Αυτό δηλαδή, που ουσιαστικά κάνει η νόησή μας.
Μετατρέπει όλες τις πληροφορίες που λαμβάνει μέσω των αισθητηρίων οργάνων, σε έννοιες. Αυτές αναζητούμε και η εσωτερική μας αναζήτηση αυτή, εξωτερικεύεται και ολοκληρώνεται σε μεγάλο βαθμό μέσω της φωτογραφικής λήψης και έκθεσης της φωτογραφίας. Η ανάγκη μας για επικοινωνία είναι ο λόγος. Η φωτογραφία είναι στο σύνολό της ανάγκη για επικοινωνία. Λαμβάνω μια Φωτογραφία την αποθηκεύω σε μια μνήμη και την εκθέτω για να εκτεθώ, για να δείξω ότι υπάρχω και υπάρχω σε σχέση με αυτήν. Ζητάω την ταύτιση με άλλους και περιμένω ανταπόκριση. Αν ήταν δυνατόν θα ήθελα να την μεταδώσω την ώρα της λήψης αυτόματα. Σε αυτό με βοηθάει υπερβολικά o ασύρματος εξοπλισμός της μηχανής μου ή του κινητού τηλεφώνου μου και ο κυβερνοχώρος, με τα social media, που πλέον είναι το σπίτι μου. Η κοινότητα όπου άυλα υπάρχω εκφράζομαι και επικοινωνώ, είναι ένας χώρος άτοπος, είναι ο κυβερνοχώρος, που δημιουργείται βέβαια με υλικά μέσα, αλλά κατ ουσία δεν υπάρχει κάπου. Προσομοιάζει ένα πιθανό πνευματικό χώρο επικοινωνίας, όπου θα μπορούσε η κάθε πνευματική μονάδα του σύμπαντος να επικοινωνεί με τις άλλες. Μπορεί να υπάρχει και στην πραγματικότητα δεν το ξέρω, εγώ όμως τώρα όντας και ύλη, τον έχω ανάγκη αυτόν τον άτοπο τόπο κι επειδή δεν μπορώ σε αυτήν την υλική κατάσταση που είμαι να τον βιώσω, τον κατασκευάζω.
Σ αυτόν τον χώρο οι άυλες μορφές μπορούν να παρουσιαστούν, όχι υλικά-σωματικά, αλλά με την νοητική δράση τους αποκτούν παρουσία και δημιουργούν μια ταυτότητα, μια προσωπικότητα, ένα άβαταρ. Σε αυτόν τον χώρο τα λόγια, οι μουσικές και οι φωτογραφίες, συνθέτουν και σημαίνουν τον εαυτό μου, εκθέτω αυτό που δεν μπορείτε να δείτε αλλιώς. Εκτίθεμαι πνευματικά γίνομαι σκέψεις-απόψεις-ιδέες. Εκθέτω αυτό που θέλω να γνωρίσετε, εκθέτω αυτό που θα ήθελα να είμαι ή και αυτό που είμαι. Ζω σε έναν χώρο έκθεσης, αλλά και παρατήρησης. Εκθέτομαι και παρατηρώ. Ζω σε μια ιδιότυπη κοινότητα όπου και ο πιο άγνωστος, μου είναι οικείος. Επιζητώ την ταύτιση με κάποιους και σημαίνω διαρκώς σε κάποια συχνότητα προς το απέραντο κυβερνοχώρο σαν φάρος, ώστε κάποιοι που εκπέμπουμε στην ίδια συχνότητα να συναντηθούμε και να αποκτήσουμε επικοινωνία να δημιουργήσουμε μια δική μας νέα άυλη κοινότητα να σχετιστούμε. Μέσα σε αυτό το παιχνίδι δημιουργείτε ένας κώδικας επικοινωνίας που τα προγράμματα των social media μας παρέχουν, φιλίες, λαικ, αποκλεισμοί, κλπ και εκεί θα γνωρίσουμε, τους διάφορους ρήτορες, παντογνώστες, σιωπηλούς, παρατηρητές κλπ. Είναι ένας χώρος έκθεσης και παρατήρησης ένας χώρος συνεύρεσης.
Σε αυτόν το χώρο η ανάγκη της ταυτοποίησης είναι μεγάλη. Για την φωτογραφία που είναι ένα συμπυκνωμένο μέσο πληροφορίας, είναι ο ιδανικός χώρος για την πάσης φύσης μορφή της. Η ψηφιακή τεχνολογία και ο κυβερνοχώρος με τα social media, στέλνουν πολύ μακρύτερα την εικόνα μου από τις εφημερίδες τα βιβλία ή τις εκθέσεις. Με βλέπουν και με γνωρίζουν άγνωστοι και μακρινοί άνθρωποι, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να γνωρίσω στην ζωή μου μέσα από το διαμέρισμά μου.Μέσα σε αυτό το παιχνίδι ψάχνω φίλους της φωτογραφίας στην καλλιτεχνίζουσα μορφή της. Θα ανακαλύψω «φίλους» και ομάδες με το κοινό αυτό ενδιαφέρον. Θα μάθω πολλά διάσπαρτα, θα εκθέσω πολλά, θα γνωρίσω ανθρώπους, θα επικοινωνήσω. Ο χώρος των social media δεν είναι χώρος σπουδών, είναι χώρος ανταλλαγής απόψεων κυρίως με αγνώστους, χώρος προβολής και γνωριμιών. Οι πληροφορίες που παίρνω, δεν είναι πιστοποιημένες και το σωστό και το λάθος χορεύουν μπροστά μου τόσα, όσοι και οι συνομιλητές μου, μένω άφωνος όλοι ξέρουν εκτός από μένα. Οι φωτογραφίες χιλιάδες που ανεβαίνουν καθημερινά, δίδονται βραβεύσεις από ανθρώπους, που σε άλλες ομάδες είναι κρινόμενοι. Το μου αρέσει, έχει αντικατασταθεί παντού από το «αντικειμενικό», τέλεια η φωτογραφία.
Παλιότερα η φωτογραφία είχε δικαίωμα να εκτεθεί μόνο όταν πέρναγε από φίλτρα είτε οικονομικά, είτε σχέσεων, είτε τεχνικά, είτε κριτήρια τέχνης. Έπρεπε να περάσει από χιλια κύματα. Τώρα εκθέτω όποια ώρα θέλω, ότι θέλω, όποιος κι αν είμαι. Οι εκθέσεις έχουν γίνει άπειρες. Τα λογισμικά του κυβερνοχώρου πρέπει να ανακαλύψουν τι με ενδιαφέρει και να μου το δείξουν αφού δεν είναι δυνατόν να έχω πρόσβαση παντού. Μελετούν λοιπόν τις επιλογές μου και μου προσφέρουν πιθανούς «φίλους». Μέσα σε αυτό το πλήθος των πληροφοριών, το πολύ σημαντικό χάνεται μέσα στην κοινότυπη πληροφορία των μαζών που ουσιαστικά λειτουργούν σαν θόρυβος. Εδώ έρχομαι να αναζητήσω, τα σημαντικά φίλτρα-κριτήρια της τέχνης για να αποκαλύψω τα διαμάντια από τους άνθρακες, για να βρω έναν δρόμο χαμένος μπροστά στις άπειρες εικόνες. Κι αυτά δεν είναι άλλα από την πραγματική βαθειά γνώση που πρέπει να αποκτηθεί τόσο μαθησιακή όσο αισθητική και εμπειρική.Βέβαια ζω μέσα στο σύντομο, στο πρόσκαιρο, πιο Pop Art δεν γίνεται.Ο καθένας είναι καλλιτέχνης; Και οτιδήποτε παράγει ο καλλιτέχνης είναι τέχνη;
Συνεχίζεται...
πρωτη δημοσίευση στο: https://ifocus.gr/