Τι είναι όλη αυτή η αυθόρμητη επανάσταση που ξεκίνησε με την ψηφιακή τεχνολογία τον κυβερνοχώρο και τα social media; Μια απελευθέρωση όπου δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ζωή και στην τέχνη; Μια απελευθέρωση ιδεών; Ή η δημιουργία σκουπιδιών ενός καταναλωτικού τρόπου διαβίωσης, σε ένα εικονικό χώρο; Νομίζω πως είναι όλα αυτά μαζί. Ο καθένας σε ένα μέσο που του δίνεται και έχει την ανάγκη να εκφραστεί εκφράζεται με αυτό που γνωρίζει. Συγκεκριμένα με τις φωτογραφίες, γράφει, αναζητεί, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει, τον άγνωστό του εαυτό. Όλη η ζωή μια ψευδαίσθηση εικόνων και με την φωτογραφία, συνθέτει το πάζλ της χαμένης μνήμης του για να το συλλέξει πρώτα ο ίδιος και ύστερα να το εκθέσει στους άλλους.
Μέσω της φωτογραφίας αναζητούμε και σκιαγραφούμε τους εαυτούς μας, αναζητούμε να κατανοήσουμε μέσω αυτής της τεχνικής και μέσω της τέχνης, πού θέλουμε να πάμε, τι θέλουμε να κάνουμε, αναζητούμε την χαμένη μας πληρότητα και ζητάμε να την ανασυνθέσουμε.
Το αντικείμενο ως έργο τέχνης χάθηκε μέσα στην σκόνη του ψηφιακού πίξελ. Το αντικείμενο που έπρεπε να δημιουργηθεί, ξεπεράστηκε από το ομοίωμα του, σαν μήνυμα με την παρουσίαση μιας ψηφιακής εικόνας στον υπολογιστή μας. Επιτεύχθηκε πλήρως η αποσύνθεσή του και η αναζήτησή του στις έννοιες. Υπάρχει η αντίληψη ότι το αντικείμενο πια δεν έχει καμία σημασία, η ιδέα είναι που μετράει.
Κι όμως επειδή είναι μακρύς ο δρόμος της καλλιτεχνικής διαδρομής υπάρχουν πολλά στάδια που πρέπει να διαβούμε και πολλοί σταθμοί που θα ξεπεράσουμε. Δεν είναι κακό να εμπλακούμε στην έκθεση των φωτογραφικών δουλειών μας στα social media, αλλά να μην νομίζουμε ότι μέχρι εκεί είναι ο δρόμος μας. Ας ζήσουμε την χαρά των πολλών αναρτήσεων, των λαικ, την απογοήτευση των κακών κριτικών, των παντογνωστών δασκάλων κλπ, είναι σίγουρο ότι θα γνωρίσουμε και φωτεινούς ανθρώπους που θα μας δείξουν ποιος είναι πραγματικά ο δρόμος μας. Να είσαστε σίγουροι ότι κάθε φορά έχουμε τον δάσκαλο που μας αξίζει. Ο μαθητής βρίσκει τον δάσκαλο.
Η φωτογραφία σαν διαδικασία στηρίζεται στην αφαίρεση και ο νέος φωτογράφος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ούτε τις πολλές φωτογραφίες, ούτε τις πολλές αναρτήσεις. Όλα έχουν τον χρόνο τους και παρέρχονται όταν στην θέση τους θα έλθουν νέα πράγματα. Θέλοντας και μη ένας καλός φωτογράφος μέσω της αφαίρεσης, θα περάσει από το ασήμαντο στο σημαντικό. Τα social media είναι ένα μέσο που αν χρησιμοποιηθεί σωστά έχουμε όφελος αν όχι, θα περιστρεφόμαστε γύρω από μια αυτεπιβεβαίωση, χωρίς να μπορούμε να εξελιχτούμε. Η τέχνη είναι μια σιωπηλή αναζήτηση χωρίς τυμπανοκρουσίες μια βουτιά στα μύχια του εαυτού για την ανάσυρση πληροφορίας, την δημιουργία μιας αισθητικής παρουσίασής της που κάτι σημαντικό θα σημαίνει για εμάς και πιθανόν για τους άλλους. Η έκθεσή της τότε, όταν θα είμαστε έτοιμοι, θα αναζητήσει πιο σπουδαίους τρόπους και τόπους από τα social media. Ο τρόπος για να φτάσουμε μέχρι εκεί είναι ένας, η σπουδή, η προσπάθεια, η επιμονή, η αναζήτηση, η καλλιέργεια μέσω εκπαίδευσης, μέσω γνώσεων, μέσω εμπειριών.
Το μόνο που δεν πρέπει να έχουμε σε όλον αυτόν τον δρόμο, όσο μεγάλοι φωτογράφοι και αν θεωρούμε ότι είμαστε κάθε φορά, είναι το Εγώ. Όλοι είμαστε δάσκαλοι κι όλοι είμαστε μαθητές, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Αν ήμασταν πλήρεις, θα στεκόμασταν σαν τον Βούδα παχείς και χορτασμένοι από την πληρότητά μας, στην πλήρη ακινησία στην πλήρη νιρβάνα.
Η δράση μας προδίδει αναζήτηση, πορεία προς την γνώση. Ας είμαστε σεμνοί λοιπόν κι ας μεταδίδουμε αυτά που γνωρίζουμε με αγάπη. Δεν τελειώνει η γνώση να μην ανησυχούν οι δάσκαλοι.
πρώτη δημοσίευση: https://www.ifocus.gr