Ὁ χρόνος πού ἐνδιαφέρει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη δέν εἶναι ὁ γραμμικός χρόνος τοῦ ρολογιοῦ. Τήν ὕπαρξη τήν ἐνδιαφέρει ὄχι ὁ χρόνος πού περνᾶ ἀλλά ὁ χρόνος πού σώζεται. Δέν περνάμε μόνο ἐμεῖς μέσα ἀπό τόν χρόνο ἀλλά καί ὁ χρόνος περνᾶ μέσα ἀπό ἐμᾶς. Σπουδάζει μέ αὐτή του τήν κίνηση τό ΥΠΑΡΧΩ πού ἀπό τή φθορά τόν ἐλευθερώνει. Σάρκα δανείζεται ἀπό τή σάρκα μας νά γίνει αἰώνιος. Ἀπό τή δυναμική τοῦ προσώπου τό ὕψος του. Ὁ χρόνος δέν εἶναι γραμμικός , εἶναι καθολικός. Δέν ὑπάρχει ΝΥΝ δίχως ΑΕΙ οὔτε ΑΕΙ δίχως ΝΥΝ. Χρόνος δέν εἶναι ἡ διαδοχή τῶν στιγμῶν ἀλλά ἡ μετοχή τῶν στιγμῶν στήν αἰωνιότητα. «Χρόνος πρίν καί χρόνος μετά Ρέψιμο ἀνθυγιεινῶν ψυχῶν» Τ.S.ELIOT “ …στήν πραγματικότητα τά πράγματα δέν προσδιορίζονται ἀπό τόν χρόνο καί τόν χῶρο…ἀλλά γεννιούνται καί ξαναγεννιούνται ἀπό τήν ἀρχή κάθε στιγμή μέ ὅλη ἐκείνη τήν ἀθωότητα καί ἁγννότητα πού τό …κουρασμένο βλέμμα μας ἀδυνατεῖ νά ἀναγνωρίσει σέ αὐτά. Κάθε στιγμή τό κάθετι ξαναδημιουργεῖται, ὅπως γράφει ὁ Ἐλύτης «ὄμορφος ἀπό τήν ἀρχή στά μέτρα τῆς καρδιᾶς». Ἥ ὅπως τό τοποθετεῖ …ἕνας Πέρσης ποιητής (Rumi) «κάθε στιγμή ὁ Ἠγαπημένος ἀποκτᾶ ἕνα καινούργιο φόρεμα»…«Αὐτός ὁ κόσμος ὁ μικρός, ὁ μέγας»(Ἐλύτης) …δέν εἶναι πρωταρχικά μιά ἱστορική ἤ γεωγραφική ὀντότητα. Δέν εἶναι ἕνα χωροχρονικό συνεχές…μᾶλλον διαφεύγει τόν χῶρο καί τόν χρόνο. Ἤ, μᾶλλον ,εἶναι ὁ χῶρος πού δέν εἶναι χῶρος , πού ὑπάρχει σ᾽ ἕναν χρόνο πού δέν εἶναι χρόνος…Γιά νά ἀνακαλύψεις τήν Ἑλλάδα …πού εἶναι συνώνυμη μέ τόν ἀληθινό μας ἑαυτό …πρέπει νά περάσεις ἀπό τίς «Συμπληγάδες»…πρέπει νά περάσουμε πέρα ἀπό αὐτές τίς ἀντιφάσεις καί ἀντιθέσεις, μέσα ἀπό τούς συγκρουόμενους βράχους. Πρέπει νά διαβούμε πέρα ἀπό τίς χωρικές διαστάσεις… γιά τήν εἰσοδό μας σ᾽ ἕνα αἰώνιο Τώρα…τήν πατρίδα καί ἀφετηρία κάθε ζωῆς καί κάθε γίγνεσθαι. Ὁ Blake ταυτίζει αὐτή τήν περιοχή μέ τόν «κόκκο τῆς ἄμμου ...πού δέν μπορεῖ νά βρεῖ ὁ Σατανάς». Στήν πραγματικότητα τό νά εἶσαι ἐκεῖ πέρα σημαίνει νά βλέπεις «ἕναν κόσμο σ᾿ ἕναν κόκκο ἄμμου καί τήν Αἰωνιότητα σέ μιά ὥρα(Blake). Καί ἔτσι ὅλα τά πλάσματα βρίσκονται ἐκεῖ μέσα, πέρα ἀπό τούς ἑαυτούς τους, μία Ὕπαρξη καί μία Ζωή…ὅπως στήν αἰώνια τους πηγή»(John of Ruysbroeck).„ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΕΡΡΑΡΝΤ(Ἡ μαρτυρία τοῦ ποιητή) «Ὁ χρόνος καί ἡ αἰωνιότης…εἶναι δύο διάφοροι τρόποι ὑπάρξεως …Ὁ Χρόνος εἶναι ὁ τρόπος τῆς κτιστῆς, τῆς διηνεκῶς γιγνομένης καί ἐξελισσομένης ἐν τῇ κινήσει αὐτῆς ὑπάρξεως …Ἡ αἰωνιότης εἶναι ὁ τρόπος τῆς Θείας ὑπάρξεως, εἰς τήν ὁποίαν αἱ ἔννοιαι τῆς ἐκτάσεως(χώρου) καί τῆς ἀκολουθίας(χρόνου) δέν ἐφαρμόζονται… Ἡ αἰωνιότης δέν εἶναί τι τό ἀφῃρημένον ἤ καθ᾽ ἑαυτό ὑπάρχον, ἀλλ᾿ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἐν τῇ ὑπάρξει Αὐτοῦ.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατά τήν εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ λαμβάνῃ τή δωρεά τῆς χάριτος, στή σφαίρα τῆς Θείας ὑπάρξεως, εἰς τήν ὁποίαν εἰσήχθη, δέν ἔχει οὔτε ἀρχήν οὔτε τέλος…κατά τήν δωρεά τῆς χάριτος γίνεται αἰώνιος… Ἡ ἁγιότης δέν εἶναι ἔννοια ἠθική ἀλλ᾽ ὀντολογική.» ΑΡΧ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ(ΣΑΧΑΡΩΦ) (Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἁθωνίτης)