ἕναν ἴσιο τρόπο.

Μιά ὁ βίος τραβοῦσε κάτω

Μιά ἡ ψυχή ἐπάνω

Ἔπιασε νά πονᾶ ἡ καρδιά

Νά διψᾶ τό χαμόγελο

Τήν δροσιά μιᾶς καλοσύνης

Νά ξεπεράσει προσδοκίες καί προδοσίες

Νά’βρει τό θεῖο βαρίδι πού ἰσιώνει τά σκαμπανεβάσματα

ἁπλά σάν εὐφροσύνη εἰρήνης

Νά ἐπανακτοῦσαν οἱ μέρες τήν εὐγένεια τοῦ θαύματος

Τό καθημερινό ψωμί τή γεύση τῆς ποίησης

Νά’βρισκα ἕνα παράθυρο νά κρατήσει τήν εἰκόνα μου

μές στίς βαθιές εἰκόνες τοῦ κόσμου

Ἕνα κλαράκι βασιλικοῦ νά τοῦ ἐμπιστευτῶ τήν

ἀθωότητα τοῦ μύθου

Μιά ἀειθαλή ἀγκαλιά πού δέν τήν γδέρνει ἡ ἀπογοήτευση

Ἕνα ἀγκυροβόλιο Θεοῦ μέσα στίς φλέβες τοῦ κόσμου

Μιά κορυφή πιό σιμά στό δάκρυ

Ἕνα πιό τρυφερό φτερούγισμα στό ὄνειρο

Σῶμα ἀπό ἀνταύγεια καθολικότητας

Νά μήν ἀθροίζομαι προσθετικά μά προσευχητικά

Τραγούδι μακρόθυμο ἀπό νότες ἀγγέλων

Νά μελώνει ἀπό καρδιά ὁ χρόνος

Ἡ ἄνοιξη νά εἶναι τό ταξίδι

Ἁγιότητα τό ἄνθος τοῦ πόνου

Σέ ὅλους τούς ἀνέμους ἀπάντηση ἱλαρή ἡ ἀνάσα

Μιά ἔκταση ἡσυχίας αἰθέριας σάν οὐρανοῦ ἐπίσκεψη

Καλαφάτισμα ὡραιότητος στούς ταρσανάδες τῆς ἐλπίδος

Χελιδόνισμα ἀγάπης στ’ἀκρωτήρια τῆς δοκιμῆς

Σπουδή γλυκασμοῦ

Φάτνη παρουσίας πού συγκινεῖ τό ἄστρο

Ἕνα ἀηδόνισμα αἰωνιότητος στίς ρεματιές τοῦ ἔρωτα

Φάρος σάν ἄρτος ἐορτῆς

Συλλαβή ἀπό σταλαγμό μύρου

Τό καταπέτασμα διαρρηγνύοντας

Στίς συμπληγάδες τῆς φθορᾶς

Ἀναστημένη ἀπόφαση

Πορεία στά νερά ἀβύθιστη

Φέγγος ὁλόγιομο θᾶμα

Ἕνα ἴσωμα φωτός διψῶ

Νά ξαποστάσουν οἱ κουρασμένες

Φτερούγες μου.