Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,

να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά

στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,

όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ’ τα σύννεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,

οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι

ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

(Πρόλογος «Στο φως που καίει»)

-Κώστας Βάρναλης,