Toυ Κώστα Μπούγα

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό σκαρφαλωμένο στη πλαγιά ενός λόφου. Τα πεύκα και τα πλατάνια έκρυβαν την ομορφιά του όταν το έβλεπες από μακριά. Όμως οι πέτρινες σκεπές του και οι μακρόστενες καμινάδες του χάριζαν περίσσια ομορφιά.

Ήμουνα μικρό παιδί με κοντά παντελόνια όταν διάβαινε ο Αλέξανδρος τα πέτρινα σοκάκια του χωριού καβάλα στο άλογό του. Τον έβλεπα να ποτίζει τον ψαρή του στη κεντρική βρύση του χωριού σφυρίζοντας και σιγοτραγουδώντας.

Ψηλός, εύσωμος με δυνατά μπράτσα, κορμί φτιαγμένο από γρανίτη, μαλλιά πυρόξανθα σαν δαχτυλίδια. Έμοιαζε σαν αρχαίος πολεμιστής ανεβασμένος στην όμορφη σέλα. Μου ερέθιζε την παιδική μου φαντασία στο διάβα του, με εκείνα τα φτερωτά σπιρούνια κρατώντας τα γκέμια του αλόγου του.

Σκληρή η ζωή στο χωριό. Η δουλειά στα χωράφια άρχιζε με τον αυγερινό το πρωί και τέλειωνε με τον αποσπερίτη το βράδυ. Έβγαινε στην αυλή να πλυθεί σχεδόν μισόγυμνος από τη μέση και πάνω στον νιπτήρα που ήταν κρεμασμένος στη γέρικη μουριά. Η Αργυρώ πίσω από τις κουρτίνες στο παράθυρό της περίμενε κάθε βράδυ αυτή τη στιγμή. Με λαχτάρα και ερωτικό πάθος δεν έχανε ούτε λεπτό το λάγνο κορμί του Αλέξανδρου. Αυτός γνώριζε τον πόθο της και το παράκανε. Έριχνε με πάταγο νερό, πότε στα μπράτσα του, πότε στις μασχάλες του και πότε στο υπόλοιπο κορμί του.

Το γλέντι κράτησε ως τα χαράματα, ήταν σχεδόν όλο το χωριό εκεί, οι φίλοι, ακόμα και η Αργυρώ. Εμείς τα πιτσιρίκια μείναμε ως αργά, μας μοίρασε δέκα ολόκληρες σακούλες καραμέλες, έγινε χαμός, είχα ζέψει γύρω στις πενήντα. Στις οχτώ θα έφευγε για την Αθήνα, από εκεί στον Πειραιά και μετά το καράβι θα τον πήγαινε στην Αυστραλία.

-Καλό ταξίδι Αλέξανδρε.

-Καλή διαμονή.

-Να γυρίσεις πλούσιος.

-Καλή τύχη, ψέλλισε η Αργυρώ και έφυγε τρέχοντας με τα μάτια βουρκωμένα.

-Καλή αντάμωση Αλέξανδρε.

-Καλή αντάμωση χωριανοί.

Έκανε προκοπή ο Αλέξανδρος στην Αυστραλία, τα νέα που έφταναν στο χωριό, ήταν όλα ευχάριστα. Έστειλε και χρήματα στον παπά να φτιάξει το καμπαναριό της εκκλησίας μας. Η Αργυρώ καμάρωνε για όλα αυτά και περίμενε, περίμενε αλλά μεγάλωνε. Τα χρόνια περνούσαν, οι πρώτες ρυτίδες έκαναν την εμφάνιση στο όμορφο αλλά μελαγχολικό πρόσωπό της. Την είχαν ζητήσει πολλά παιδιά σε γάμο αλλά αρνιόταν.

Περίμενε κι όλο αγνάντευε τη θάλασσα, λες και θα ερχόταν το καράβι από τον Ευβοϊκό να την πάρει και να την πάει μακριά στο ταξίδι του ονείρου.

Όπως τα λεν στα παραμύθια, έτσι και έγινε. Ο πρίγκηπάς της δεν ήρθε καβάλα σε άσπρο άλογο, ούτε καν σαν πειρατής από τη θάλασσα. Της έστειλε όμως γράμμα και μια φωτογραφία, τη ζήτησε σε γάμο. Ο γάμος έγινε στην Αυστραλία χωρίς συγγενείς και φίλους χωριανούς. Βλέπεις η απόσταση μεγάλη, τα έξοδα πολλά, έτσι κάνανε και οι άλλοι μετανάστες.

Από τότε τα βήματα του Αλέξανδρου χάθηκαν. Τα νέα για την ζωή του στην ξενιτιά δεν έφταναν πιά. Τα χρόνια πέρασαν και εμείς οι πιτσιρικάδες γίναμε επαγγελματίες σαραντάρηδες.

Είχαμε ραντεβού νωρίς εκείνο το πρωινό στα γραφεία στο Πέμπτο Τελωνείο Πειραιά. Είχα μεγάλη αγωνία να δω από κοντά τον Αλέξανδρο και την Αργυρώ μετά από τόσα χρόνια. Είχαν φέρει την οικοσκευή τους, τα υπάρχοντά τους απ’ την ξενιτιά.

-Κύριε Ελεγκτή, κύριε Επόπτη, έχω σήμερα να εκτελωνίσω μια οικοσκευή. Είναι πατριώτες, χωριανοί, τους βλέπω μετά από σαράντα χρόνια, είναι τιμή και συγκίνηση για μένα που τους εξυπηρετώ. Σας παρακαλώ να μην τους ταλαιπωρήσουμε. Βλέπετε ο άντρας γύρισε σχεδόν σακάτης σε αναπηρικό καροτσάκι και η γυναίκα του με αυλακωμένο το πρόσωπο από τις ρυτίδες της ξενιτιάς.

-Δεν σας είπα να μην κάνετε έλεγχο. Βλέπετε ότι βρέχει, δεν μπορούμε να βγάλουμε πολλά πράγματα έξω, εξάλλου είναι όλα γραμμένα στο πιστοποιητικό μετοικεσίας.

- Μα τι θέλετε άλλο; Σας κάναμε διάδρομο, αν θέλετε καθολικό έλεγχο ελάτε στο σπίτι του.

-Μα επιτέλους βλοσυρέ τελωνειακέ, εξαντλείς την αυστηρότητά σου σε αυτόν τον μετανάστη. Ρωτάς επίμονα. <<Τι άλλο έχει μέσα;>> Ε ναι λοιπόν , γνωρίζω τι έχει.

- Μέσα σ’ αυτή την οικοσκευή έχει κλίσει τα χρόνια της νιότης του, έχει κλίσει την μοναξιά της ξενιτιάς, τους αναστεναγμούς του, τα δάκρυά του, το μόχθο του, το αίμα του.

-Ε ναι λοιπόν βρε αδερφέ, είναι διπλά και τρίδιπλα. Τα θέλει όλα ατελώς.

Ο πατέρας του τον περίμενε ως τα βαθιά γεράματα στ’ αγνάντιο με καρφωμένα τα μάτια στη θάλασσα, στο πέλαγο και εκεί σταμάτησε η καρδιά του.

Η μάνα του είχε πάντα μια πετσέτα καθαρή, μια χτένα κι ένα σαπούνι στον νιπτήρα, μην έρθει τάχα ο γιός της ξαφνικά και δεν αφουγκραστεί την ανάσα του.

'Θα ‘ναι κουρασμένος απ’ τι ταξίδι' έλεγε. 'Θα θέλει να πλυθεί, να σκουπισθεί και να χτενίσει τα πυρόξανθα μαλλιά του.'

Δεν της πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι δεν θα ξανάβλεπε το γιό της.

Καλή διαμονή Αλέξανδρε.

Καλή τύχη Αργυρώ.