Αχ το σούρουπο που έφερε

το φεγγάρι στην αυλή μου,

μου έκλεψε την λαλιά

την ώρα που κυνηγούσα άνεμους.

Εφτά φορές, εφτά ματιές,

βούλιαξα στην θάλασσα,

ψύχη μπλε , κόκκινη βλεψιά,

γλυκός που είναι ο πόνος στην καρδία.

Και το είπανε αγάπη

το κάρβουνο στο στήθος μου.

Πώς να χαθώ στις σκέψεις μου

φεγγάρι είναι το πρόσωπο σου

και θαλασσωμένος ο νους μου.

Και την είπαν έρωτα

την ναυαγισμένη ψύχη μου.

Θεού παιχνίδι οι έρωτες μας

για να πονάμε

μέσα στο ταραγμένο μυαλό μας,

μικρά σημάδια για το πέρασμα μας

από αυτήν την ζωή.

Και το είπαν καημό και πόθο

το κλεμμένο φιλί στο ακροθαλάσσι.