Να ήμουν το απόγευμα σου,

ένα απόγευμα στην αυλή σου

με τους βασιλικούς,

ένα απόγευμα με βροχή και ήλιο,

Να ήμουν τα απόγευμα

της νοσταλγίας σου,

μέσα στην σιωπή της κάμαρης σου.

Να ήμουν η σκέψη για το χαμόγελο σου,

αλλά δεν είμαι πάρα το ρόδι,

με χίλια μυστικά και μια αλήθεια.

Είμαι η ματιά που ψάχνει την μορφή σου,

είμαι ένας πόνος στα όνειρα σου,

σκιές και όνειρα που πάντα φεύγουν

. Φωνή κρυμμένη στον ευκάλυπτο,

γλυκός θάνατος νέου κρασιού.

Χείλια στα κύματα με λόγια παράξενα,

της απουσίας λόγια,

τραγούδι του πόθου στο ακροθαλάσσι ξεχασμένο.

Εκείνο το φως στο παράθυρο

είναι η σιωπή μου,

είναι αυτό που πρόσμενα, αυτό που χάνω,

είναι η πλευρά του καθρέφτη μου.

Εγώ που αγάπησα την θάλασσα

αλάτι μου έστειλε στα μάτια,

πόνο να νιώσω για σένα,

και φωτιά μες τον καθρέφτη μου,

βλέποντας την μορφή σου.