"Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη

η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι

με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες

κρένει.

Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της."

Όπως ο σπόρος πέφτει στο χώμα, γίνεται φυτό και επιστρέφει ξανά στο χώμα, έτσι κι ο άνθρωπος.

Κύκλος η ζωή μα σαν έρθει η άνοιξη γίνεται πιο έντονη η ανάγκη της. Κι εσύ ποιητή που τόσο σοφά περιγράφεις το μαγευτικό τραγούδι της φύσης, που ξαναγεννιέται και ξυπνά στους πολιορκημένους την αγάπη της ζωής, τόσο ώστε να λιγοστέψει την ένδοξη αντρεία του, προς στιγμήν όμως.

Μα όσο σκληρές και αν είναι οι συνθήκες, όσο κοντά και αν είναι ο θάνατος και ιερός ο σκοπός του, η ζωή πάντα θα δελεάζει με τη γλύκα της. Σαν σειρήνα θα τραγουδά το τραγούδι της ανάστασης δίνοντας δύναμη και κουράγιο, όπως τα λόγια σου Διονύσιε, και θα οδηγεί τους ανθρώπους να παλεύουνε για αυτήν.

Και συ που με τη γλώσσα σου εκφράζεις με θαυμαστή σφοδρότητα και συντομία τα πιο απόκρυφα αισθήματα. Η γιγαντιαία αλλά μάταιη αντίσταση της θέλησης του ανθρώπου για να ζήσει. Αναπόφευκτος ο θάνατος αλλά οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους σα να μην υπάρχει τέλος.

Και συ ποιητή ήσουν τυχερός γιατί γνώρισες εποχές ένδοξες και ηρωικές όπου οι άνθρωποι κινούνταν με οδηγό τα υψηλά ιδανικά της φιλοπατρίας και της αυταπάρνησης, όπου δεν δίσταζαν να θυσιάσουν το προσωπικό όφελος για το κοινό καλό.

Σήμερα, τι θα έγραφες για τους ελεύθερους πολιορκημένους ανθρώπους της τεχνοκρατούμενης και απάνθρωπης εποχής μας; Τι θα τους συμβούλευες; Σε ποια ηρωική έξοδο θα τους οδηγούσες;

Μα ευτυχώς, πάλι η άνοιξη θα έρθει και η φύση όπως ξυπνά τις αρκούδες από τη χειμερία νάρκη τους, έτσι θα ζωντανέψει ξανά την ελπίδα και θα μας θυμίσει το σκοπό. Μακρύς να είναι ο δρόμος της ζωής μας κι ας είναι δύσβατος και κακοτράχαλος. Το πέρασμα μας να αξίζει τον κόπο και το τέλος να είναι αντάξιο του σκοπού.