Ἀκολουθώντας τήν ἐσωτερική παρόρμηση, τή φωνή πού ἔχει σχέση μέ τήν κλήση, δίχως νά ἀπαρνηθεῖς «τό περιβόλι τῆς ψυχῆς τό μοσχαναθρεμμένο» (Δ.Σολωμός), κατορθώνεις μέσα στίς σειρήνες τοῦ κόσμου νά βρεῖς τόν τρόπο νά μείνεις ἀληθινός καί νά μιλήσεις, εἶτε μέ μολύβι καί χαρτί , εἶτε μέ χρώματα καί καμβά, εἶτε κάνοντας τήν καρδιά σου γιορτή, γιά τά κεκρυμμένα τῶν καημῶν καί τῶν ὁραματισμῶν.

«Καλύτερα νά χάσεις ἀληθινά παρά νά κερδίσεις ψεύτικα».

Πρέπει νά φυλάξουμε τούτη τήν κουβέντα τοῦ Δημήτρη Δημητράκη (Τζίμη) , πού νιώθει τή ζωγραφική ὄχι ὡς φωτογραφική ἀπεικόνηση ἀλλά ὡς ἕνα συντροφικό ταξίδι ἀνακάλυψης τῶν μυστικῶν παλμῶν τῆς καρδιᾶς. Χρώματα πού ξεκλειδώνουν ὄνειρα. Ἕνα νεῦμα μέσα ἀπό σύννεφα, δέντρα , πρόσωπα πού ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀπόκριση τοῦ ἐσωτερικοῦ φωτός στό φωτοφόρο κάλεσμα τῆς ζωῆς.

«Εὐθεία στό φῶς πού περιμένει» τή χαρά καί παρρησία τῆς παρουσίας μας.

σσ: η συζήτηση με τον Τζίμη είναι τόσο ζωντανή και ευχάριστη, που αν και... μας πείρε ο χρόνος, δεν κόψαμε σχεδόν τίποτα. Και αυτό γιατί πιστεύουμε πως έχει ενδιαφέρον για όλους... Δείτε πιό κάτω το Video