Η απροσδιόριστη εσωτερική αγωνία του ανθρώπου ως υπόσταση, η οποία εκφράζεται άλλες φορές ως στάση ζωής και άλλες ως υπαρξιακός φόβος , είναι η αφετηρία της κοινωνικότητας του. Έτσι λοιπόν, όταν έρθει η στιγμή για να ΡΙΦΘΕΙ Ο ΚΥΒΟΣ, να πάρουμε δηλαδή κρίσιμες αποφάσεις για την ζωή μας και την ύπαρξη μας γενικότερα, οφείλουμε να μπορούμε δημιουργήσουμε συλλογικά, να επικοινωνήσουμε και να μπορούμε μοιραστούμε . Η πορεία του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στον απέραντο δρόμο της μοναχικότητας του , με την αγωνία του να καταλάβει τον εαυτό του , την κοινωνία και τον ρόλο του σε αυτή, δημιουργεί την τέχνη ως μια μορφή θεραπείας κάτι σαν λύτρωση, σαν παρηγοριά. Το εργαστήριο για ενήλικες, με την μορφή θεατρικού παιχνιδιού, το οποίο έλαβε χώρα στον εξωτερικό χώρο της βιβλιοθήκης, που το επιμελήθηκε ο θεατρολόγος Σταύρος Μπούτσικας εντάχθηκε ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο με το βιβλίο να είναι η κινητήριος δύναμη, το μέσο που απελευθέρωσε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις των συμμετεχόντων. Η επικοινωνία, το μοίρασμα των ρόλων, ακόμη και των αναπνοών, η διαρκής κίνηση και τα “παγωμένα “ στιγμιότυπα, η εναλλαγή ταχυτήτων στις αυτοσχέδιες δράσεις σε καταστάσεις απόλυτης επιβράδυνσης, σχεδόν ακινησίας, μέσω μια κατάστασης σιωπής , βοηθούν στην παρατήρηση και τον έλεγχο των συναισθημάτων σε σύντομο χρόνο.
Όλοι, πολύ γρήγορα βρίσκονται μπροστά σε ένα καθρέπτη ορατό απ όλους, στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν , να δημιουργήσουν ιδέες, να εξερευνήσουν τις εμπειρίες τους και εν τέλει να αναδημιουργήσουν.
Η προβολή του εσωτερικού τους κόσμου, μέσω της ψυχικής και σωματικής τους έκφρασης ως μέρους θεατρικής έκφρασης-τέχνης, βοηθάει στην αναζήτηση και γνωριμία με τα όρια μας σε μια αναπαράσταση τέχνης όπου ο δημιουργός είναι ταυτόχρονα και το έργο της δημιουργίας του.
Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΜΑΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ… ανατρέπει τη δυσπιστία και κλειστότητα των πρώτων στιγμών και καθώς η αμοιβαιότητα απαιτεί αποκαλυπτική στάση, η ομάδα περνάει σχετικά γρήγορα από την φάση της διερεύνησης χαρακτήρων στην φάση της αποκάλυψης , ώστε οι συμμετέχοντες μέσα από την «πίεση» των καταστάσεων να αναζητήσουν συλλογικές λύσεις. Η αποτελεσματικότητα αυτής της συνάντησης δεν αποτιμάται με κανέναν τρόπο αξιολόγησης ή κανένα κριτήριο, εκφράζεται μέσα από την βελτίωση της προσωπικής, συναισθηματικής, διαπροσωπικής και κοινωνικής ανάπτυξης των συμμετεχόντων, πράγμα που έγινε αισθητό σε όλους, συμμετέχοντες και μη. Καταλήγοντας μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ ΩΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ και αναμένουμε τον δεύτερο του κύκλο ως αναμενόμενη εσωτερική αναφορά. Σ’ ευχαριστούμε Σταύρο Μπούτσικα…
