Το ιλαροτραγικό γεγονός που έλαβε χώρα προχθές στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων της Καβάλας έχει ως εξής: Στο θέατρο πραγματοποιούταν η χορωδιακή συνάντηση «Στα βήματα του Αποστόλου Παύλου» στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ελευθέρια 2018». Μόλις η Φιλαρμονική των Κρηνίδων ολοκλήρωσε ένα κομμάτι του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, μια κυρία περίπου 70 χρονών πλησίασε τον μαέστρο και αφού του μίλησε σε έντονο ύφος γιατί δεν παίζει έλληνες συνθέτες αλλά γερμανούς τον έφτυσε.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει σε ρεπορτάζ της η έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (5/7/2018) η εν λόγω κυρία φέρεται να είπε στο μαέστρο «Στο θέατρο που έχτισε ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου παίζεις γερμανούς και όχι Έλληνες συνθέτες» και αφού τον έφτυσε, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα τον αποκάλεσε και Σκοπιανό.
Ο μαέστρος της φιλαρμονικής των Κρηνίδων είναι ο Τάσος Σαββίδης, ο οποίος μετά από 21 χρόνια μουσικές σπουδές υψηλού επιπέδου, εργάζεται ως γεωπόνος ώστε να βιοποριστεί (έχει και πτυχίο γεωπονικής) και προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες του ως δάσκαλος και μαέστρος της φιλαρμονικής. Βέβαια στην Ελλάδα των ανεγκέφαλων «μπατριωτών», του εθνικισμού, της πατριδοκαπηλίας και της μισαλλοδοξίας, στην «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια» τέτοιες αξίες δεν αναγνωρίζονται. Ο μέσος «πατριώτης», δυστυχώς και μέση «πατριώτισσα» αρέσκονται σε πανηγυριώτικα κλαρίνα και σε εμβατήρια όπως «Μακεδονία ξακουστή» και «περνάει ο στρατός της Ελλάδας φρουρός» για να τονώνεται το εθνικόν φρόνημα.
Εν πάση περιπτώση η κυρία ήθελε να ακούσει Έλληνες συνθέτες (ποιοτικής μουσικής φαντάζομαι), χωρίς δυστυχώς να γνωρίζει πως η μαμάς Ελλάς για την οποία τρέφει υπερηφάνεια φέρθηκε σε πολλούς μεγάλους δημιουργούς της τέχνης και του πνεύματος. Θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω παρακάτω τρία παραδείγματα, που έχουν να κάνουν με τρεις μεγάλους δημιουργούς – δύο μουσικούς και έναν συγγραφέα – τα οποία καταδεικνύουν πως η Ελλάδα αφού πρώτα ως άλλος Κρόνος τρώει τα παιδιά της μετά και αφού αυτά τα παιδιά έχουν αναγνωριστεί και ακτινοβολήσει παγκόσμια, αισθάνεται και καλά υπερήφανη γι’ αυτά.
Ο πρώτος είναι ένας απ’ τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες του 20ου αιώνα ο Νίκος Σκαλκώτας. Ο Νίκος Σκαλκώτας όταν επέστρεψε στην Ελλάδα μετά τις μουσικές σπουδές του στο εξωτερικό βρήκε πόρτες κλειστές. Για να ζήσει αναγκάστηκε να παίζει βιολί σε διάφορες ορχήστρες. Το 1949 υπέφερε από περισφυγμένη κοίλη. Αποφάσισε να πάει σε γιατρό του ΙΚΑ αφού τα λιγοστά χρήματα που είχε μαζέψει τα φύλαγε για τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του. Περίμενε υπομονετικά στην ουρά. Όμως η ουρά ήταν μεγάλη και η ώρα πέρασε και το ιατρείο έκλεισε χωρίς να καταφέρει ο ίδιος να εξεταστεί. Το ίδιο βράδυ πέθανε από σοβαρή επιπλοκή της πάθησής του και ήταν μόλις 45 ετών. Δυστυχώς όσο ήταν εν ζωή δεν άκουσε κανένα απ’ τα πάμπολλα έργα του να παίζεται.
Ας έρθουμε τώρα στον συγγραφέα. Ο συγγραφέας είναι Νίκος Καζαντζάκης, ο οποίος πολεμήθηκε απ’ το Ελληνορθόδοξο καταστημένο, ως άθεος, ανθέλληνας και αιρετικός. Διαβάζοντας κανείς τα έργα του φυσικά θα αντιληφθεί πως το μόνο σίγουρο είναι πως ήταν πιο Έλληνας και ποιος θρήσκος απ’ όλους μας. Ελληναράς και σκοταδιστής θρησκόληπτος δεν ήταν γι αυτό και πολεμήθηκε. Το 1947 και το 1950 προτάθηκε απ’ την Σουηδική Ακαδημία για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ειδικά το 1950 ήταν σχεδόν βέβαιο ότι αυτός θα το έπαιρνε. Όμως τότε στην Ελλάδα κυβερνούσε η ….Δεξιά του Κυρίου και εξάντλησε κάθε μέσω πίεσης ώστε το Νόμπελ να μην πάει στον Καζαντζάκη, επειδή όπως ισχυρίζονταν ήταν άθεος, κουμουνιστής και διαφθορέας της νεολαίας. Βέβαια το γεγονός ότι ο Καζαντζάκης δεν πήρε το Νόμπελ σε τίποτα δεν εμπόδισε να χαρακτηριστεί οικουμενικός λογοτέχνης, το έργο του να μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες και να αποκτήσει παγκόσμια φήμη και ακτινοβολία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο πολύ υψηλής μόρφωσης και παιδείας με αντίληψη και σοβαρή θεολογική κατάρτηση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας είπε «τα βιβλία του Καζαντζάκη κοσμούν την Πατριαρχική Βιβλιοθήκη». Φυσικά ως συνήθως, μετά το θάνατο του, η «ψωροκόσταινα» φουσκώνει από έπαρση και περηφάνια για το άξιον τέκνον της.
Για να αντιληφθεί κανείς το επίπεδο των ανθρώπων που πολεμούσαν τον Καζαντζάκη αρκεί να αναφέρουμε το παρακάτω περιστατικό. Η Ελληνορθόδοξη εν Αμερική Εκκλησία καταδίκασε ως αντεθνικόν το βιβλίο του «Καπετάν Μιχάλης Μαυρίδης». Μα λεγόταν Μαυρίδης ο Καπετάν Μιχάλης; Ως Κρητικός το πολύ πολύ να λεγόταν Μαυράκης…. Μαυρίδης ήταν ο εκδότης του βιβλίου και η επωνυμία του ήταν γραμμένη λίγο πιο κάτω απ’ το τίτλο. Συμπέραναν λοιπόν οι «φωστήρες» Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας ότι μάλλον Μαυρίδης ήταν το επίθετο του θρυλικού Καπετάν Μιχάλη.
Ο τρίτος είναι ο παγκοσμίου φήμης μουσικοσυνθέτης Γιάννης (Ιάννης Ξενάκης). Πρωτοπόρος στη μουσική και στην αρχιτεκτονική έφυγε απ’ τη ζωή το 2001. Το 1947 όταν τελείωσε την αρχιτεκτονική έφυγε απ’ την Ελλάδα φοβούμενος μην τον εξορίσουν στη Μακρόνησο, όπως έγινε με πολλούς επιστήμονες, διανοούμενους, ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων οι οποίοι μαρτύρησαν στα κολαστήρια της λεγόμενης εθνικής αναμόρφωσης με τη ρετσινιά του «εθνικώς επικινδύνου» και του «κουμουνιστή.
Ο Ξενάκης μεγαλούργησε στο εξωτερικό και όπως λέγεται μετά θάνατον απάντησε όπως άρμοζε στη χώρα που τρώει τα παιδιά της.
Το περιστατικό λένε πως έχει ως εξής: Το 2001 αντιπροσωπεία του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού επισκέφθηκε στη Γαλλία του σύζυγο του θανόντος Ξενάκη ώστε να πάρει και να μεταφέρει την τέφρα του στην Ελλάδα. Τότε λένε πως η σύζυγος του Ξενάκη έφερε ένα κουταλάκι στάχτη και μια χαρτοπετσέτα στους Έλληνες απεσταλμένους λέγοντάς του «ο Ιάννης μου ζήτησε να σας δώσω τ΄ @ρχίδι@ του».
Δεν είναι μόνο αυτοί οι τρεις τα τέκνα που ως άλλος Κρόνος έφαγε, όσο ζούσαν η Ελλάδα. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Αν δεν ήταν σίγουρα η Ελλάδα θα ήταν αλλιώς. Θα ήταν μια χώρα φωτεινή που θα ενέπνεε κύρος και σεβασμό παγκόσμια. Δυστυχώς όμως αντί αυτού είναι μια χώρα που γαλουχεί τα παιδιά της να είναι υπερήφανα για κάτι που τα ίδια δεν έκαναν και να μισούν ανθρώπους που ποτέ τα ίδια δεν γνώρισαν και όποιος αναπτύσσει το νου, τη σκέψη και την κρίση του και ξεφεύγει απ’ το εθνικιστικό μαντρί τον τρώει ο ….Κρόνος!
*η φωτό είναι από τον πίνακα του Ρούμπενς «ο Κρόνος καταβροχθίζει το γιο του»
γράφει ο Γιάννης Δραπανιώτης