Πολλών χρόνων αγωνίες

και κραυγές ψυχής,

και μόνο εκείνο το ρόδο

ματώνει από ντροπή και πάθος.

Χρόνων κραυγές σε ένα φιλί

και ποιος προστάζει

την αχτίδα του ηλίου,

να με κάψει μέσα από το βλέμμα σου.

Και εγώ που πάντα είχα μικρά φτερά

κρυμμένα στην ψυχή μου,

τώρα αγρύπνια να μετρώ

και ο έρωτας κερί να λιώνει το μυαλό μου.

Καταραμένη ομορφιά

ωδή και πόνο φέρνεις,

και αυτό το χείλη το ζεστό

ψίθυρος μέσα στο αυτί μου.

Πόσο χρόνων αγωνίες

και κραυγές ψυχής

το βλέμμα σου μου φέρνουν,

και ανείπωτους μικρούς καημούς

μες τα λεύκα σεντόνια.