Οι λέξεις τρέχουν να μαυρίσουν το χαρτί

με την μορφή σου στο μυαλό μου.

Έτσι γράφονται τα ποιήματα.

Ένα φεγγάρι ολοστρόγγυλο

πίσω από το βουνό,

ο κόκκινος ήλιος να πέφτει να σβήσει

και το άτι να καλπάζει

στους αφρούς της παραλίας,

μετά την κούραση της μέρας.

Εσύ στην θάλασσα να πλατσουρίζεις στο γιαλό

και μέσα στον ήλιο η μορφή σου

να μου τυφλώνει τα μάτια,

και να μου δίνεις ανάσες, ανάσες ζωής.

Έτσι γράφονται τα ποιήματα.

Ένας ψίθυρος στο χάλασμα, μια κόφτη ανάσα,

ένα κλεφτό φιλί μες στο σοκάκι.

Έτσι γράφονται τα ποιήματα.

Ένα παράπονο γραμμένο στο μυαλό μου,

ένα πιάσιμο του χεριού σου στην πορεία,

μια αγκαλιά στην μέση.

Έτσι γράφονται τα ποιήματα.

Μια μοναξιά πνιγμένη στην αγκαλιά σου,

ένα χάδι στην ραχοκοκαλιά,

η ένωση των γυμνών κορμιών μας σε ένα.

Έτσι γράφονται τα ποιήματα.

Όταν πιάνω την ψυχή μου να στάζει

άνθη και αρώματα για σένα,

όταν το παθός χαράζει αυλακιές στο σώμα μας

και το πρωί μας βρίσκει αποκαμωμένους,

γυμνά κορμιά στο πάτωμα.

Εκεί γράφονται τα ποιήματα.