Να μαστε και μείς φέτος.
Πρώτη χρονιά, πρώτες εμπειρίες, πρώτες επιλογές, όχι μαθημάτων, βέβαια, αλλά αξεσουάρ. Έκπληκτη, η μικρή Ισμήνη στέκει μπροστά σε τόσες τσάντες σε γνωστό πολυκατάστημα της πόλης. Πως μπορεί, τώρα, να επιλέξει, άραγε, αφού άλλες αρέσουν στην ίδια και άλλες στη μαμά.
Η Ισμήνη έχει στο μυαλό της, πριν ακόμα χρειαστεί, να το γεμίσει «γράμματα», μα το μυαλό της ξεμυάλιζαν οι ήρωες, τα καρτούν, τα φανταχτερά χρώματα και τα στρας που στόλιζαν τις τσάντες. Όλο αυτό το μάρκετινγκ είχε επιτελέσει το σκοπό του. Κάτι, όμως, έπρεπε να διαλέξει. Με αυτούς θα πήγαινε την πρώτη χρονιά σχολείο, δεν γινότανε αλλιώς, ήταν η παρέα της.
Όμως, τόσα χρώματα, τόσες παραστάσεις την μπέρδευαν αφού καμιά δεν ανέδυε μια μυρωδιά, ένα άρωμα. Έστεκαν εκεί σαν άψυχες κούκλες, κενές και άδειες. Εκείνη έπρεπε να τις γεμίσει και να τις αρωματίσει με τις γνώσεις, τα αρώματα.
Αυτό βέβαια, δεν το ήξερε ακόμη. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο η τσάντα αλλά και η κασετίνα, η οποία έπρεπε τουλάχιστον να συνδυαστεί. Οι τσάντες αυτές, δεν είχαν καμία σχέση , όμως, με τις σχολικές σάκες που κρατούσαμε εμείς τότε. Αυτή τη λέξη, τώρα πια μόνο στα σταυρόλεξα τη βρίσκεις.
Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω, αν συμβαίνει και στην παιδεία, αλλά στα αξεσουάρ σίγουρα.
Η Ισμήνη, τώρα πια, σαν μικρή αεροσυνοδός θα τσουλάει με το χερούλι τη τσάντα με τα ροδάκια πηγαίνοντας στο σχολείο σαν να πηγαίνει σε πτήση. Η μαμά στέκεται σε κάποια απόσταση. Την κοιτάει. Ενστικτωδώς, η μικρή γυρνάει και της χαμογελάει ρωτώντας τη, «μαμά, θέλεις να μου πεις κάτι;»
Τότε εκείνη πλησίασε, έσκυψε και την πήρε αγκαλιά. «Άκουσε αγάπη μου», της είπε. «Εύχομαι με το ίδιο καμάρι που κρατάς την τσάντα, έτσι να κρατήσεις και τη ζωή σου, ψηλά. Να μάθεις να υπερασπίζεσαι τα ιδανικά σου. Να ανοίγεις πόρτες στη γνώση, στην άμιλλα, σε καθετί που θα σε βοηθήσει και να τις κλείνεις σε καθετί κακοπροαίρετο. Να φτάσεις ψηλά όχι μόνο σαν επιστήμονας, αλλά κυρίως σαν άνθρωπος. Μέσα σε αυτή σου την τσάντα, εκτός από γνώσεις, να έχεις χαρά, αγάπη, συγχώρεση. Και γω θα είμαι πάντα δίπλα σου για τα δύσκολα. Η ομπρέλα για τις καταιγίδες σου. Η αγκαλιά για τις απογοητεύσεις σου, σαν πυξίδα στην ζωή σου, ψυχή μου».
Η μαμά φίλησε τη μικρή Ισμήνη ακόμη μια φορά και βλέποντάς τη να απομακρύνεται σκέφθηκε πως το μωρό της είχε πια μεγαλώσει, είχε φύγει από την αγκαλιά της, τώρα έπρεπε να της κρατά το χέρι μένοντας δίπλα της.
Τελικά, ίσως η αγωνία κάθε γονιού να μην είναι μόνο να δημιουργήσει ένα παιδί-καριερίστα δίχως ήθος, αρχές και σωστή ανατροφή. Ίσως, ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι να γίνουν τα παιδιά τους αυστηροί επαγγελματίες δίχως συναισθήματα και καρδιά που θα πατάν επί πτωμάτων για να ανελιχθούν. Ίσως, η μεγαλύτερη τους ελπίδα να είναι το σχολείο, να μπορέσει κάποια στιγμή, πέρα από γνώσεις, να προσφέρει στα παιδιά και μαθήματα ζωής.
Γιατί όπως είπε και ο Ουμπέρτο Έκο: « Οδηγούμαστε σε μια νέα κοινωνία, όπου η γνώση θα είναι τεμαχισμένη, όπου ο καθένας θα δημιουργεί την προσωπική του γνώση φιλτράροντας τις πληροφορίες που ο ίδιος επιθυμεί για τον εαυτό του».
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Λεμονιά Μουλά γεννήθηκε στο μικρό χωριό του Νέου Πύργου της Βόρειας Εύβοιας. Σε μικρή ηλικία ήρθε στον Βόλο, όπου δραστηριοποιήθηκε στον χώρο των επιχειρήσεων.
Η μεγάλη της αγάπη για τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία την οδήγησε στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής του κ. Λεϊμονή.
Έχει λάβει μέρος σε δύο συλλογικές δουλειές: «Χαϊκού και άλλα…», Ήρα εκδοτική 2014 και «Ιστορίες για τρεις», Ήρα εκδοτική 2015.
Επίσης συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις με δικά της κείμενα. Τον Δεκέμβριο του 2015 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ερωτικά στιγμιότυπα» ενώ το πρώτο της μυθιστόρημα είναι το «Ξένη μέσα στη ζωή της»
Η συγγραφέας ασχολείται και με το παιδικό βιβλίο. Έχει εκδώσει το παραμύθι "Μια μαγική χριστουγεννιάτικη ευχή" (Ήρα Εκδοτική, 2016) και το παιδικό βιβλίο "Το ταξίδι της ζωής" από τον προαναφερθέντα εκδοτικό οίκο, ενώ παράλληλα δύο ακόμα παραμύθια της είναι υπό έκδοση.