Ήρθε στην πόρτα μου. Στα μάτια του δεν υπήρχε φως και σίγουρα αυτά από μόνα τους δεν μπορούσαν να εκφράσουν το θαύμα της ζωής του.

Τα χέρια του είχαν χάσει την ενεργητική δύναμη που έχει κάποιος ζει και εργάζεται. Δεν ήρθε κοντά μου για να μου κάνει κακό. Είχε έρθει με την παραιτημένη έκφρασή κάποιου που απλώς ελπίζει να επιβιώσει, ακόμη μια μέρα παραπάνω.

Όμως, φοβόταν να πει τα λόγια που ήθελε. Ήταν γυμνός.

Του πρόσφερα μια παλιά ξεφτισμένη κουβέρτα για να προστατευτεί από το κρύο, του δωσα ρούχα να σκεπάσει το κορμί του και ψωμί να ξεγελάσει την πείνα του.

Ήμουνα αδελφός του και σ' αυτόν αναγνώρισα τη ντροπή όλων αυτών που τον έστειλαν στην πόρτα μου.