Η Ίζαμπελ η ηρωίδα της ιστορίας περπατά στον δρόμο παρατηρώντας έναν νέο με Piercing στο πρόσωπό του, μέχρι τη στιγμή που αυτό ς παραπατά και πέφτει. Με ενδιαφέρον , τρέχει να τον βοηθήσει να σηκωθεί και με την ευκαιρία της σύντομης συνομιλίας τους ξεχύνεται πηγαία η ερώτηση:
«Γιατί έχεις αυτά τα καρφιά στο πρόσωπό σου;»
Ο συγγραφέας συνεχίζει:
«(Ο νεαρός) Δε φάνηκε να ενοχλείται.
«Το πρόσωπό μου; Τα πιρσινγκ;» Ακούμπησε με τα δάχτυλα τα καρφιά που προεξείχαν από το κάτω χείλος του. «Είναι τα κοσμήματά μου»
«Τα κοσμήματά σου;» Η Ίζαμπελ τον κοίταξε παρατηρώντας το μικρό χρυσό σκουλαρίκι που είχε βάλει στο φρύδι του.
«Ναι» συνέχισε ο νεαρός. «Εσύ φοράς κοσμήματα. Κι εγώ φοράω κοσμήματα. Μου αρέσουν. Και δηλώνουν πως δε με νοιάζει.»
«Δε σε νοιάζει;»
«Δε με νοιάζει η γνώμη των ανθρώπων. Δείχνω πως έχω το δικό μου στυλ. Αυτό είμαι εγώ. Δε φοράω τη στολή κάποιου άλλου.»
Η Ίζαμπελ χαμογέλασε. Εκτίμησε την ευθύτητα του και της άρεσε η φωνή του η οποία διέθετε σταθερό τόνο.
«Καλά κάνεις» του είπε. «Οι στολές δεν είναι καλή ιδέα.» Σταμάτησε. «Εκτός και αν έχεις φορέσει κάποια άλλη στολή στη λαχτάρα σου να αποφύγεις τη στολή. Είναι και αυτό μια πιθανότητα, έτσι δεν είναι;»
Ο νεαρός έριξε το κεφάλι του προς τα πίσω.
«Εντάξει.» είπε γελώντας. «Είμαι ίδιος με όλους τους άλλους που έχουν κάνει πιρσινγκ. Και λοιπον;»
Σας εύχομαι να βρείτε το αληθινά δικό σας στυλ που να μη μοιάζει με κανενός άλλου και να αποφύγετε τις στολές στην προσπάθειά σας να αποδείξετε στους άλλους ότι αντιδράτε στο κατεστημένο. Η αντίδραση είναι ουσιαστική όταν εκδηλώνεται σε άλλα επίπεδα…
Καλή σας εβδομάδα!
